तहँ बसि कंद मूल फल खाई प्रात नहाइ चले रघुराई
देखत बन सर सैल सुहाए बालमीकि आश्रम प्रभु आए
राम दीख मुनि बासु सुहावन सुंदर गिरि काननु जलु पावन
सरनि सरोज बिटप बन फूले गुंजत मंजु मधुप रस भूले
खग मृग बिपुल कोलाहल करहीं बिरहित बैर मुदित मन चरहीं
सुचि सुंदर आश्रमु निरखि हरषे राजिवनेन
सुनि रघुबर आगमनु मुनि आगें आयउ लेन
मुनि कहुँ राम दंडवत कीन्हा आसिरबादु बिप्रबर दीन्हा
देखि राम छबि नयन जुड़ाने करि सनमानु आश्रमहिं आने
मुनिबर अतिथि प्रानप्रिय पाए कंद मूल फल मधुर मगाए
सिय सौमित्रि राम फल खाए तब मुनि आश्रम दिए सुहाए
बालमीकि मन आनँदु भारी मंगल मूरति नयन निहारी
तब कर कमल जोरि रघुराई बोले बचन श्रवन सुखदाई
तुम्ह त्रिकाल दरसी मुनिनाथा बिस्व बदर जिमि तुम्हरें हाथा
अस कहि प्रभु सब कथा बखानी जेहि जेहि भाँति दीन्ह बनु रानी
तात बचन पुनि मातु हित भाइ भरत अस राउ
मो कहुँ दरस तुम्हार प्रभु सबु मम पुन्य प्रभाउ
देखि पाय मुनिराय तुम्हारे भए सुकृत सब सुफल हमारे
अब जहँ राउर आयसु होई मुनि उदबेगु न पावै कोई
मुनि तापस जिन्ह तें दुखु लहहीं ते नरेस बिनु पावक दहहीं
मंगल मूल बिप्र परितोषू। दहइ कोटि कुल भूसुर रोषू
अस जियँ जानि कहिअ सोइ ठाऊँ सिय सौमित्रि सहित जहँ जाऊँ
तहँ रचि रुचिर परन तृन साला बासु करौ कछु काल कृपाला
सहज सरल सुनि रघुबर बानी साधु साधु बोले मुनि ग्यानी
कस न कहहु अस रघुकुलकेतू तुम्ह पालक संतत श्रुति सेतू